Yiota
Ο Μάρτης είθισται να είναι μήνας που, μιας και είναι προπομπός της Άνοιξης, σε βάζει σε mood ταξιδιού. Ποιος είμαι εγώ να αψηφήσω τους άγραφους νόμους του σύμπαντος; Ψάξε ψάξε, λοιπόν, η Νάπολη βγήκε νικήτρια της αναζήτησης με μεγάλη διαφορά. Το τρίπτυχο φθηνά εισιτήρια, καλός καιρός, tasty φαγητό με έκανε να ακούσω χαρμόσυνες καμπάνες ενδοκρανιακά!
Η Ryanair πετά απευθείας από τη Θεσσαλονίκη, κάνοντας με να χαρώ ακόμα πιο πολύ. Καλά, βέβαια, η χαρά μου κόπηκε αστραπιαία, όταν είδα ότι έχεις μονάχα το δικαίωμα να κουβαλάς ένα σακίδιο. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να στριμώχνεσαι σε νόρμες και να τσαλακώνεις τα ρούχα σου. Πάρε τη βαλίτσα, εάν θέλεις να το ζήσεις. Ο λόγος προφανής… Always treat yourself kindly, with new stuff from a trip abroad! Έχοντας, εν τέλει, μετά χαράς μειώσει το υπόλοιπο του λογαριασμού μου κατά 37 ευρώ (πάνε – έλα), φτιάχνω βαλίτσα. Α, ναι, συν 10 ευρώ η χειραποσκευή.
7 Μαρτίου και, όντας η επιτομή του layering, χτυπώ το εισιτήριο των 2 ευρώ, μιας και πάνε οι φοιτητικές εποχές, και σηκώνω τείχη φορώντας ακουστικά για 45 λεπτά. Πλάκα έχουν τα αστικά της Θεσσαλονίκης. Ειδικά, εάν προετοιμάζεσαι για το πώς θα αντιδράσεις σε περίπτωση zombie apocalypse!
Fast forward και τσουπ το αεροπλάνο προσεδαφίζεται στη Νάπολη…
Το αεροδρόμιο Μακεδονία δεν είναι δα και τόσο μεγάλο. Συνεπώς, fast forward και τσουπ τοποθέτηση βαλίτσας πάνω από το κεφάλι και κλικ ζώνης. Μετά από 1μιση ώρα σε μία κατά τα άλλα ήσυχη πτήση, το αεροπλάνο προσεδαφίζεται στη Νάπολη. Ένα αεροδρόμιο αρκετά μεγάλο για τα δεδομένα της πόλης, ο πληθυσμός της οποίας φτάνει σχεδόν το 1 εκατομμύριο. Προς έκπληξη μου, τα αγγλικά των Ναπολιτάνων ήταν ανώτερα των προσδοκιών μου και η συνεννόηση ήταν αρκετά καλή. Ρώμη, τι έφταιξε με εσένα και είχα ζοριστεί;
*Για να ετακινηθείτε από το αεροδρόμιο στην πόλη με την εταιρεία welcome, δείτε εδώ!
Πριν φύγω από το αεροδρόμιο αποφασίζω να αγοράσω την Napoli Artecard. Μια κάρτα η οποία σου δίνει 2 αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία με μηδενική είσοδο, έκπτωση σε πολλούς άλλους χώρους και, από ότι θυμάμαι, free μεταφορά σε ΜΜΜ. Με κατεύθυνση προς τον πάγκο πληροφοριών και μία συνομιλία γύρω στα 50 δευτερόλεπτα, μαθαίνω ότι, προς καλή μου τύχη, έπεσα πάνω στην Εβδομάδα Πολιτισμού της Ιταλίας, όπου όλα τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι είναι free. Preach!
Μου συνιστούν να μην αγοράσω την Artecard (κόστος 25 ευρώ, διότι ήθελα να πιάνει όλη την περιοχή της Campania, δηλαδή το νομό, έτσι ώστε να πάω και Πομπηία, η οποία βρίσκεται εκτός Νάπολης) και μου χαμογελούν. Μόνο εμένα μου φτιάχνουν τη μέρα οι χαμογελαστοί άνθρωποι;
Για πας στο κέντρο υπάρχουν δύο επιλογές.
Από τη μία οι ταξιτζήδες που είναι χειρότεροι και από τον κράχτη στα Λαδάδικα, και από την άλλη το Alibus. Στην πρώτη περίπτωση, θα πρέπει να παζαρέψεις την τιμή και σίγουρα δεν θα την βγάλεις φθηνά (γύρω στα 10 ευρώ). Για το λόγο αυτό καλύτερα να ακολουθήσεις την δική μου οδό και να επιλέξεις το Alibus, με εισιτήριο των 5 ευρώ. Ναι, ίσως στριμωχτείς λίγο, μα, hey, δεν τρέχει κάτι.
Η στάση για τα Alibus είναι στα 100 μέτρα από την έξοδο του αεροδρομίου και έχεις τη δυνατότητα να βγάλεις εισιτήριο τόσο μέσα από το αεροδρόμιο όσο και από τον οδηγό του λεωφορείου. Fun fact: μιλάμε για μία διαδρομή των 3,9 χιλιομέτρων, μονάχα!
Σαν συμβουλή πριν πάω Νάπολη μου δόθηκε η εξής: Όχι δαχτυλίδια, όχι κοσμήματα, όχι σακίδια πίσω. Μην ακούτε κανέναν! Τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβησαν, μιας και η πόλη είναι αρκετά ασφαλής και υπήρχε αστυνόμευση σε αρκετά σημεία. Σκεπτόμενος αυτή τη φράση μέσα στο λεωφορείο και, μετά από 20 λεπτά, έφτασα στο Napoli Centrale.
Ο κεντρικός σταθμός των τρένων της Νάπολης, από όπου έχει τόσο μετρό όσο και τρένα για κοντινές ή μακρινές περιοχές στην Ιταλία. Μπιπ στο μηχάνημα επικύρωσης, διαδρομή μόλις 3 στάσεων κι έφτασα στο σταθμό του Toledo. Ένας από τους ωραιότερους σταθμούς μετρό της Ευρώπης, με γαλάζιο ψηφιδωτό και φεγγίτες για να μπαίνει ο ήλιος. Αλήθεια, γιατί δεν γυρίστηκε εκεί το Frozen;
Gelato και Πίτσα Ναπολιτάνα
Αφήνοντας τα πράγματα στο Airbnb (please sponsor me!) και όντας πιο πεινασμένος και από τον Τομ Χανκς στο Ναυαγό, κατευθύνθηκα για gelato. Prop tip είναι να πηγαίνεις εκεί που πάνε οι ντόπιοι. Όνομα δεν θυμάμαι, μα θυμάμαι ότι πήρα χωνάκι με μία μπάλα γιαούρτι-πορτοκάλι και μία μπάλα φουντούκι. Με συνολικό κόστος 3,5 ευρώ, πάρε τα λεφτά μου, κυρ Στέφανε, και την ψυχή μου!
Η επιλογή του γλυκού, εν αρχή, δεν με περιόρισε στο να πάρω πίτσα στο χέρι και να περιηγηθώ. Πίτσα Ναπολιτάνα, με σάλτσα ντομάτας, λίγη mozzarella και βασιλικό. Δεν ξέρω αν έπαιζα σε ταινία του Παπακαλιάτη, μα στην επόμενη ταινία καλό θα ήταν να βάλει μία ηρωίδα να τρώει αυτή την πίτσα!
Την πρώτη μέρα αποφάσισα να μην ανοίξω χάρτες, GPS και να μην ρωτήσω κανέναν.
Ήθελα να έχω στα ακουστικά ιταλικά τραγούδια, στα χείλη σάλτσα ντομάτας και στην καρδιά το αίσθημα της χαράς του νέου και ανεξερεύνητου. Περιπλανήθηκα στα Spanish Quarters και είδα αρκετή street art, μα και βέσπες. Η Νάπολη περπατιέται εύκολα και τα αξιοθέατα βρίσκονται παντού. Όπως το Castel Nuovo, που δεσπόζει στο λιμάνι. Ξέρεις, κάποια πράγματα είναι καλό να τα βλέπεις τόσο το βράδυ φωτισμένα από τεχνητά φώτα όσο και τη μέρα από λουσμένα με ήλιο.
Η πρώτη μου πίτσα καθισμένος σε τραπέζι έφτασε επιτέλους κατά τις 22:00 το βράδυ. Η Pizzeria Da Attilio είναι μία συνοικιακή πιτσαρία με locals, διακόσμηση με πλήθος κορνιζωμένων ασπρόμαυρων ζωγραφιών και τον σκύλο του ιδιοκτήτη να περιφέρεται μέσα στο μαγαζί και να τρίβεται στα πόδια των πελατών. Φυσικά, μιλάμε για ένα γλυκύτατο λευκό maltese.
Ξύπνιος στις 7μιση το πρωί…
Η επόμενη μέρα ήρθε, και, εάν αγαπώ κάτι όταν ξέρω ότι θα έχει ήλιο, είναι να ξυπνάω στις 7μιση το πρωί, να ντύνομαι σαν φράγκικος επιτάφιος και να βγαίνω έξω βόλτα να δω πως συμπεριφέρεται ο κόσμος τόσο πρωί. Εάν σε ζορίζει η ιδέα, σκέψου πως θα πετύχεις αρκετoύς φούρνους ανοικτούς και θα πάρεις ολόφρεσκα κρουασάν με μαρμελάδα σύκο, καθώς και σοκολάτα, για να μασουλάς και να χαρείς.
Τι; Προφανώς και αυτό έγινε! 2 κρουασάν σε μία μπεζ χάρτινη σακούλα και off για περπάτημα, αυτή τη φορά προς τα πάνω. Η Νάπολη είναι μία πόλη η οποία είναι χτισμένη σε έδαφος ανηφορικό. Η χρήση ποδηλάτου είναι αρκετά δύσκολη λόγω αυτού και, φυσικά, λόγω των οδηγών της. Οι Έλληνες θεωρούνται αργοί και νορμάλ μπροστά στους Ναπολιτάνους.
Κορναρίσματα συνεχώς, με έλλειψη βρισιών. Βέσπες σαν καμικάζι ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και περνούν μέσα από κόσμο, γιατί μπορούν. Φήμες της πόλης λένε ότι εάν μάθεις να οδηγάς στη Νάπολη, τότε είσαι καλός οδηγός. Friendly reminder να πηγαίνετε από φαρδιά πεζοδρόμια για να μειώσετε τις πιθανότητες σας να γίνετε η νέα αφίσα της Σούπερ Κατερίνα από μηχανάκι.
Η πικρή αλήθεια είναι πως χάθηκα…
Έχοντας επιζήσει από αυτό και έχοντας αυξήσει τις ανάσες μου λόγω ανηφόρας καταφθάνω σε ένα σημείο αρκετά ψηλό, έτσι ώστε να βλέπεις μεγάλο μέρος της πόλης. Η πικρή αλήθεια είναι πως χάθηκα, μιας και το GPS μου μάλλον έπινε τεκίλες και δεν ανταποκρινόταν σωστά. Στη σημείο εκείνο κάθισα στο πεζοδρόμιο, καταβρόχθισα τα κρουασάν μου με βλέμμα ορειβάτη που κατέκτησε το Έβερεστ για 1η φορά και απλά ρέμβαζα.
Εντύπωση μου έκανε πως τα περισσότερα σπίτια εκείνης της περιοχή που βρισκόμουν (παιδιά αλήθεια, δεν θυμάμαι ντιπ, παρά μόνο ότι βρισκόμουν στο σταθμό του μετρό Montesanto), εκτός του ότι είχαν θέα που αξίζει ραντεβού, είχαν μεγάλους κήπους με φοίνικες και μπανανιές, καθώς και λεμονιές.
Οι πόρτες των περισσότερων σπιτιών, όπως και σε όλη την έκταση της Νάπολης, ήταν πάνω από 3 μέτρα, μα δεν άνοιγαν ολόκληρες. Αντιθέτως είχαν δημιουργήσει μικρότερη πόρτα σε καθεμία από αυτές για να περνά ίσα ίσα ο άνθρωπος και να μην ανοίγει όλη η κατασκευή. Το πιο περίεργο ήταν πως, μιας κι ήμουν σε αρκετά υψηλό σημείο, εάν κοιτούσα απέναντι, μπορούσα να δω τους 5ους ορόφους πολυκατοικιών face to face.
Κείμενο και φωτογραφίες: AlohaMoloha
