Yiota
Iταλικά τραγούδια στ’ αυτιά, σάλτσα ντομάτας στα χείλη και το αίσθημα της χαράς του νέου και ανεξερεύνητου στην καρδιά. Το τρίπτυχο φθηνά εροπορικά εισιτήρια, καλός καιρός και tasty φαγητό μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στη Νάπολη. Το κείμενο και οι φωτογραφίες ανήκουν στον AlohaMoloha.
Η ώρα στη Νάπολη πήγε αισίως 11 και κατευθύνθηκα στον κεντρικό σταθμό των τρένων για να πάω στο Παλάτι της Καζέρτα. Πολλοί το παρομοιάζουν με την ιταλική εκδοχή των Βερσαλλιών. Θα διαφωνήσω αρκετά. 8 Μαρτίου και μαζί με την Ημέρα της Γυναίκας (εκεί έδιναν δώρο μιμόζες) αποφασίστηκε πανιταλική απεργία των τρένων και του μετρό. Η ιδέα του Παλατιού βούλιαξε πιο γρήγορα κι από τον Τιτανικό.
Ευτυχώς, τα λεωφορεία λειτουργούσαν κι, έτσι, με μια γρήγορη αλλαγή σχεδίων αγόρασα εισιτήριο για την Πομπηία.
Οι ιταλοί οδηγοί λεωφορείων είναι όπως τους βλέπεις στις ταινίες. Καλοχτενισμένοι, με αρκετά ανοικτό πουκάμισο με σχέδια, ροζάριο στον λαιμό και σκαρπίνι. Θα μπορούσαν άνετα να είναι πωλητές σε ανδρικά μαγαζιά στην Ελλάδα. 16 ευρώ εισιτήριο (πάνε – έλα) για Πομπηία. Δεν με πείραξε πολύ, μιας και ήμουν πρώτη θέση με κλιματισμό. Κάντε και 4 ώρες, αδιαφορώ!
Όταν, μετά από 25 λεπτά, ρώτησα στο γραφείο πληροφοριών πόση ώρα θέλω για να δω όλα τα ερείπια της Πομπηίας, σοκαρίστηκα. Η απάντηση ήταν 1 εβδομάδα, μιας και πρόκειται για μία ολόκληρη πόλη. Θα σε συμβούλευα να βάλεις άνετα υποδήματα μιας και ο δρόμος μέσα στην πόλη είναι αρκετά δύσκολος. Θα νιώσεις vibes που δεν έχεις ξανανιώσει, μιας και περπατάς σε ένα ζωντανό ανοικτό μουσείο.
Να ακουμπήσεις κολώνες και να πάρεις βαθιές εισπνοές. Να μην μπεις στο τριπάκι να βγάλεις φωτογραφίες, μα να περιπλανηθείς. Εάν είσαι χαμένος, τότε θα βρεις τον εαυτό σου! Οι 2 ώρες πέρασαν σαν δευτερόλεπτα και αναγκαστικά έπρεπε να φύγω, μιας και είχα βάλει και άλλα στο πρόγραμμα!
Μετά κατευθύνθηκα στο Sorrento
Από εκεί, πήρα τρένο (αναρωτήθηκα πως έγινε αυτό, μιας και μου είχαν πει ότι έχουν απεργία, μα μετά έμαθα ότι ήταν μέχρι τις 2 το μεσημέρι) και κατευθύνθηκα στο Sorrento με εισιτήριο μόλις 2.80 ευρώ. Όμορφο χωριό χτισμένο δίπλα στη θάλασσα.
Ευδοκιμούν οι λεμονιές εκεί και πολλά από τα προϊόντα σχετίζονται με το λεμόνι. Μικρά σπιτάκια, θέα που αξίζει σε άνθρωπο, όχι μόνο του, αλλά με το έτερον ήμισυ δίπλα του, και πολλοί κίτρινοι κήποι. Ένα γρήγορο εσπρέσο, ένα γρήγορο κείμενο, μιας και ήρθε η έμπνευση, και ξανά βόλτα μ’ ένα gelato στο χέρι.
Ξανά τρένο, κι επιστροφή!
Αν και φανατικός κατά των μακαρονιών, αποφάσισα να δεχτώ την πρόκληση που έβαλα στον εαυτό μου και να φάω pasta. Συγκεκριμένα έφαγα ραγού. Δεν είχα προσχεδιάσει αυτή μου την απόφαση, συνεπώς, περπατώντας, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα μαγαζί με αρκετούς ντόπιους.
Όντας μη ντόπιος, αλλά θέλοντας να το παίξω ντόπιος (κλάφτε ελεύθερα), περίμενα στην ουρά. Μην έχοντας κάνει κράτηση, αρκέστηκα στο να περιμένω 20 λεπτά. Χώρος μικρός, μα κόσμος χαρούμενος. Η τιμή του ραγού στα 9 ευρώ, αλλά άξιζε κάθε μπουκιά.
Ευτυχώς, ο δρόμος για το σπίτι ήταν κατηφορικός και κατάφερα να ρολάρω με άνεση σαν μπάλα ολοστρόγγυλη.
Έργα σε τοίχους αριστερά και δεξιά, με αγαπημένο μου ένα έργο του Banksy. Εάν ακολουθείς την street κουλτούρα, θα τον ξέρεις. Εάν όχι, τότε καλύτερα να τον μάθεις. Πολλά μικρο-αξιοθέατα επίσης στον δρόμο μου. Αυτό είναι το καλό με την Νάπολη. Δεν χρειάζεσαι χάρτη, ούτε ανοιχτά δεδομένα. Περπατάς και αφήνεσαι. Σε κάθε γωνία, κάθε γειτονιά, υπάρχει κάτι να δεις!
Η τελευταία μέρα είναι μέρα αγάπης προς τον εαυτό μου.
Έτσι λέω κάθε φορά που πάω ένα ταξίδι και σηκώνομαι, όταν νιώσω έτοιμος. Με εσπαντρίγιες ανά πόδας και ντυμένος με μαύρα, κατευθύνομαι (αυτή τη φορά με επιτυχία) προς το Παλάτι της Καζέρτα. 45 λεπτά διαδρομή με τρένο και τιμή 3.20 ευρώ.
Ένα παλάτι διόλου κακό, με μεγάλα δωμάτια και αρκετούς πολυελαίους που θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει συναυλιακό χώρο για τη Sia, ανοίγοντας το show με το Chandelier. Το highlight κατ’ εμέ ήταν ο κήπος που είχε από πίσω, στον οποίο ορδές ατόμων ξάπλωναν στα γρασίδια και απολάμβαναν τον ήλιο. Βλέπεις, εμείς οι μεσογειακοί λαοί αγαπάμε τον ήλιο και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Μετά από το παλάτι, σειρά είχαν οι κατακόμβες του Sant Gennaro.
Αρκετή ιστορία, αρκετό κρύο και αρκετά «γουάου» από το στόμα μου, συνοψίζουν την εμπειρία μου εκεί. Η ιστορία λέει πως ο Sant Gennaro είναι ο προστάτης της πόλης και πως 3 φορές τον χρόνο το αίμα του υγροποιείται, γεγονός που υποδηλώνει πως η πόλη είναι ασφαλής. Μία φορά που δεν υγροποιήθηκε το αίμα του, έγινε σεισμός.
Βγαίνοντας ξανά στον ήλιο, ήταν ώρα για το τελευταίο αξιοθέατο. Το Κάστρο του Σαντ Έλμο. Προσπαθώντας να κρατήσω τη γκρίνια μου, λόγω αφαγίας και λόγω ανηφόρας, παρατήρησα πως για να ανέβεις εκεί (μιας και το κάστρο βρίσκεται σε αρκετά ψηλό σημείο) μπορείς να χρησιμοποιήσεις το funikuler. Πέραν τούτου, μέσα στο κάστρο δεν είχε ασανσέρ και το ανέβαινες με τα πόδια (survivor!).
Φτάνοντας στις πολεμίστρες, τα μάτια σου δάκρυζαν.
Ίσως από το κρύο και τον αέρα, μα θα στοιχημάτιζα πως έφταιγε η θέα. Όλη η Νάπολη φωτισμένη σαν το σύμπαν! Το συγκεκριμένο κάστρο είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσεις τη δομή και χωροταξία της πόλης, μιας και βρίσκεται αρκετά ψηλά, φανερώνοντας μεγάλο εύρος της περιοχής.
Λίγες ματιές στο σύμπαν που με αξίωσε να δω αυτό το θέαμα, λίγο self clapping που δεν γκρίνιαξα από την πείνα και αρκετά χαμόγελα και φιλιά από ζευγάρια ολόγυρα μου. Αν ζορίζεσαι σε τέτοιες θέες επειδή είσαι μόνος ή μόνη, σκέψου απλά ότι είναι ώρα να γίνεις το soulmate του εαυτού σου. Οκ;
Εάν είστε ρομαντικοί και λάτρεις των ταινιών, να πάτε την πιτσαρία L’Antica. Εκεί η Julia Roberts στο Eat Pray Love έφαγε, μίλησε για τη ζωή και γέλασε. Εγώ δεν είχα χρόνο. Πολύ κακώς…
Κατηφόρισα γεμάτος πυροτεχνήματα μέσα μου και αστραπές στα μάτια.
Δεν με ένοιαζε τι θα φάω και αρκέστηκα σε μακαρόνια. Δεν ξέρω εάν ήμουν ματιασμένος ή όχι που ξανάφαγα μακαρόνια, ξέρω, όμως, πως 3 μέρες στη Νάπολη γέμισαν την ψυχή μου με άρωμα πίτσας, χαμογελαστούς ανθρώπους και θέα που θα ζήλευαν οι σκηνοθέτες των ταινιών του Hollywood.
The rest is history. Βαλίτσα, ύπνος, ξύπνημα, λεωφορείο, αεροδρόμιο και πίσω. 1μιση ώρα πτήσης με ήχους ιταλικής μουσικής στα αυτιά μου, γιατί κάποια πράγματα στη ζωή καλό είναι να παίρνουν παράταση. Έτσι δεν είναι;
