Yiota
Το φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν είναι θέμα στυλ. Απ’ αυτό έχει πολύ! Εκεί δεν θα αναζητήσεις ό, τι μπορείς να βρεις στο Βερολίνο, στις Κάννες ή στη Βενετία. Στο Σαν Σεμπαστιάν απολαμβάνεις απλόχερα ό, τι έχει να σου δώσει η πόλη, το τοπίο, τη γαστρονομία και, φυσικά, τον κινηματογράφο, ισπανόφωνο και μη.
Το Φεστιβάλ
Το Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν ξεκίνησε το 1953 και συμληρώνει φέτος τα 70 του χρόνια. Eντάσσεται σε μία από τις δεκατέσσερεις κινηματογραφικές διοργανώσεις που είναι αναγνωρισμένες από τη FIAPF (International Federation of Film Producers Associations) ως φεστιβάλ Α΄Κατηγορίας, ήδη από το 1957. Αν και κατατάσσεται μετά τις Κάννες, το Βερολίνο και τη Bενετία, αποτελεί το πιο σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός του ισπανόφωνου κόσμου. Στη μακρόχρονη δε πορεία του έχει φιλοξενήσει μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της κινηματογραφικής ιστορίας, όπως την ευρωπαϊκή πρεμιέρα του Star Wars, τη διεθνή πρεμιέρα του Vertigo και την πρώτη παρουσία του Roman Polanski σε Φεστιβάλ.
Φέτος, στην 70η του επέτειο, το Φεστιβάλ απέτισε φόρο τιμής στην καριέρα της γαλλίδας ηθοποιού Ζιλιέτ Μπινός και του καναδού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, απονέμοντάς τους το τιμητικό βραβείο Donostia (το όνομα της πόλης στη γλώσσα των Βάσκων). Συνολικά, 17 ταινίες διαγωνίστηκαν για το κορυφαίο βραβείο, ενώ στο κόκκινο χαλί φέτος έλαμψαν αστέρες παγκόσμιας εμβέλειας.
Για την ιστορία, η ταινία της Λόρα Μόρα από την Κολομβία Οι Βασιλιάδες του Κόσμου κέρδισε το Χρυσό Κοχύλι (La Concha de Oro) καλύτερης ταινίας. Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία της Μόρα, η οποία ακολουθεί πέντε νεαρούς που μεγαλώνουν στους δρόμους του Μεντεγίν στο ταξίδι τους προς την ενηλικίωση. Καλύτερος σκηνοθέτης αναδείχτηκε ο Ιάπωνας Genki Kawamura για το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Hyakka, μια ταινία που εστιάζει στην ασθένεια της άνοιας.
Γιατί στο Σαν Σεμπαστιάν;
Κι αν δεν πειστήκατε ακόμα ότι πρόκειται για ένα ΠΟΛΥ μεγάλο φεστιβάλ, θα αναφέρω τα 18 και πλέον τμήματά του, διαγωνιστικά και μη αλλά και τη σύνδεση με τον ισπανόφωνο κόσμο και τον κινηματογράφο του. Special hint η κατηγορία γαστρονομικός κινηματογράφος (culinary cinema). Αναφερόμαστε σε μια διοργάνωση που γνωρίζει καλά να ενσωματώνει στο σινεμά τις εμπειρίες που μπορείς να βιώσεις στην πόλη και το αντίστροφο.
*Για το Σαν Σεμπαστιάν ως γαστρονομικό προορισμό έχουμε μιλήσει και παλαιότερα στο It Girl.
Φέτος, επέλεξα αρκετές ταινίες από το τμήμα Perlak, μια επιλογή των καλύτερων ταινιών μεγάλου μήκους του έτους, οι οποίες έχουν λάβει αναγνώριση από τους κριτικούς ή/και βραβεία σε άλλα διεθνή φεστιβάλ, αλλά δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη στην Ισπανία. Ξεχώρισα το Τρίγωνο της Θλίψης του Ruben Östlund, ίσως και για το κομμάτι της ελληνικής συμπαραγωγής (Heretic Films), καθώς και τον Κορσέ της Μαρί Κρόιτσερ, με την ευαίσθητη προσέγγιση της πανέμορφης Βίκι Κριπς.
Για να καταλάβω καλύτερα την ισπανική πραγματικότητα, δεν μπόρεσα να παρακάμψω το ντοκιμαντέρ του θρυλικού Κάρλος Σάουρα, Las Paredes Hablan, για την εξέλιξη και τη σχέση της τέχνης με τον τοίχο ως δημιουργικό καμβά από τις απεικονίσεις των προϊστορικών σπηλαίων μέχρι τις πιο avant-garde αστικές εκφράσεις, τα γκραφίτι. Με ευαισθησία και ενδιαφέρον παρακολούθησα το Κίτρινο Ταβάνι της Isabel Coixet, μια ιστορία εννέα μαθητών στο θέατρο Lleida της Ισπανίας που υπέβαλαν μήνυση εναντίον δύο δασκάλων τους για σεξουαλική κακοποίηση. Τέλος, το κλείσιμο δικαιωματικά ανήκει στον Carlos Boyero και το ντοκιμαντέρ El Crítico, μια ιστορία που ενώνει την επαγγελματική πορεία ενός κριτικού κινηματογράφου με το Σαν Σαμπαστιάν και το Φεστιβάλ.
