Το Σαν Σεμπαστιάν θεωρείται από τους καλύτερους γαστρονομικούς προορισμούς στον κόσμο, με το φαγητό εκεί να αποτελεί ολόκληρο κεφάλαιο. Τα εστιατόριά της πόλης συγκεντρώνουν περισσότερα αστέρια Michelin από το Παρίσι και η Παλιά Πόλη διαθέτει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση μπαρ ανά τετραγωνικό σε όλη την Ισπανία. Τα βράδια περνούν κάνοντας “poteo”, τριγυρίζοντας από μπαράκι σε μπαράκι, δοκιμάζοντας μεζεδάκια σε συνδυασμό με μπύρα, κρασί ή τοπικό μηλίτη!
Η μετατροπή της πόλης σε τουριστικό προορισμό οφείλεται στην απόφαση της βασίλισσας της Ισπανίας Ισαβέλας ΙΙ, το 1845, να διαλέξει το Σαν Σεμπαστιάν ως τον τόπο για να αποθεραπεύσει μια αλλεργία που είχε, κάνοντας θαλασσινά μπάνια, και να κτίσει εκεί τα θερινά της ανάκτορα! Πιθανόν στην επιλογή της να μέτρησε και η γειτνίαση με το Biarritz, το καλοκαιρινό θέρετρο της γαλλικής αριστοκρατίας λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια.

Από τότε το Σαν Σεμπαστιάν έγινε το αγαπημένο meeting place της καλής κοινωνίας με την αριστοκρατία να φέρνει μαζί της τους μαγείρους της, δίνοντας ώθηση στη γαστρονομία της πόλης. Μεγάλοι σεφ συγχρωτίστηκαν με τους ντόπιους, γνώρισαν τα τοπικά υλικά, αλλά και τους μετέδωσαν ιδέες και τις εφάρμοσαν στις κουζίνες των σπιτιών τους. Κάπως έτσι έγινε η όσμωση των δύο γαστρονομικών κόσμων κι η κουζίνα της περιοχής διατηρήθηκε σε υψηλά επίπεδα.

Η υπεροχή της βασκικής κουζίνας
H γαστρονομία είναι σήμερα ο βασικός λόγος που συρρέουν στο Σαν Σεμπαστιάν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο. Εκεί αναλογούν τα περισσότερα αστέρια Michelin και tapas bar, που στα βασκικά λέγονται tximista bar, ανά κάτοικο. Σε κάθε bar, ακόμα και στα πιο μικροσκοπικά, θα βρείτε στον πάγκο δεκάδες μεζέδες, τα pintxos, που φτιάχνονται από τον κάθε μαγαζάτορα και είναι της στιγμής και φρέσκoι. Δεν έχετε πολλά να πείτε, να δείτε κατάλογο, ή να ρωτήσετε. Βλέπετε αυτό που σας “γυαλίζει” στο μάτι και το ζητάτε.

Στα bar λοιπόν οι μεζέδες σερβίρονται στο όρθιο, και στο καθιστό μπορείτε να φάτε κανονικά τα raciones, κάποιες μερίδες λίγο μεγαλύτερες. Τα φρέσκα υλικά εποχής είναι το βασικό συστατικό των βασκικών συνταγών, οι οποίες δίνουν έμφαση στα ψάρια και τα θαλασσινά, αλλά και στα κρεατικά και τα ζαρζαβατικά. Μάλιστα πολλές φορές στη διάρκεια ενός γεύματος μπορεί κανείς να πάρει πρώτα θαλασσινά και στα κυρίως να δοκιμάσει κρέατα. Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που στο ίδιο πιάτο υπάρχουν αλλαντικά και ψάρι μαζί.

*Μερικά χαρακτηριστικά παραδοσιακά πιάτα είναι ο bacalao al Pil Pil (μπακαλιάρος σκορδάτος) ή ο bacalao a la Vizcaina (μπακαλιάρος σε σάλτσα πιπεριού), το marmitako (τόνος μαγειρεμένος σε μαρμίτα), η porrusalda (παραδοσιακή σούπα με πράσα και πατάτες) ή η σούπα με μικρά γαριδάκια, σκόρδο, αμύγδαλα και μύδια.
**Το τοπικό κρασί ονομάζεται Txakoli, είναι ελαφρώς αφρώδες και συνήθως λευκό. Είναι αρκετά ελαφρύ, σερβίρεται ως απεριτίφ ή συνοδευτικό των μεζέδων και έχει γύρω στους δέκα βαθμούς αλκοόλ.

100 λέσχες γαστρονομίας
Εκεί που φαίνεται το βάθος της γαστρονομικής κουλτούρας του Σαν Σεμπαστιάν είναι οι 100 λέσχες γαστρονομίας με maximum αριθμό μελών 120 η καθεμία. Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει αυτό, ας αναλογισθούμε ότι 12.000 άτομα ασχολούνται με τη μαγειρική και είναι μέλη κάποιας λέσχης. Κάθε λέσχη έχει ένα κτίσμα ιδιόκτητο όπου στεγάζεται, τα μέλη της έχουν τα κλειδιά και μπορούν μόνοι τους ή με παρέες, πάντα κατόπιν συννενοήσhς, να κάνουν χρήση της λέσχης, δηλαδή να αξιοποιούν τον εξοπλισμό και τις προμήθειες, να μαζεύονται και να μαγειρεύουν.
Νέα μέλη δεν είναι εύκολο να μπουν, μονάχα αν μετακινηθεί κανείς σ’ άλλη πόλη. Οι περισσότερες λέσχες κοντεύουν τον ένα αιώνα ζωής και τα μέλη τους πολλές φορές είναι τρεις γενιές από την ίδια οικογένεια. Οι συζητήσεις για την πολιτική απαγορεύονται. Οι Βάσκοι έχουν πάρει τα μέτρα τους για την αποφυγή των φανατισμών. Η γαστρονομία ενώνει και οι χαιρετισμοί μεταξύ των μελών γίνονται όχι δια χειραψίας αλλά με σύγκρουση των στομαχίων!

Μηλίτης
Στο Σαν Σεμπαστιάν, εκτός από κρασί, θα δοκιμάσετε και μηλίτη. Η παραγωγή μηλίτη στην Ισπανία χρονολογείται από τον πρώτο αιώνα και καταγράφηκε από τα χρόνια των Ρωμαίων. Οι ισπανικοί μηλίτες είναι πολύ διαφορετικοί από την πιο διάσημη ιρλανδική ποικιλία. Πρώτον, δεν είναι γλυκείς και, δεύτερον, συχνά δεν είναι αφρώδεις. Έχουν μια απότομη, τραγανή γεύση που πραγματικά επιτρέπει να δοκιμάσετε τη φυσική γεύση των μήλων.

Για να γίνει ο μηλίτης, τα μήλα συλλέγονται το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο και αφήνονται να ζυμώσουν για περίπου έξι μήνες. Ο μηλίτης ζυμώνεται μόνο με τη φυσική ζύμη που βρίσκεται στα μήλα και δεν προστίθεται επιπλέον ζάχαρη. Όταν είναι έτοιμος, έχει πολύ ξηρή γεύση, είναι αρκετά θολός και έχει ακόμα ιζήματα στο κάτω μέρος.
Επιπλέον, στην περιοχή του Σαν Σεμπαστιάν υπάρχουν επισκέψιμα οινοποιεία και παραδοσιακές ταβέρνες, οι cidrerias, όπου το χαρακτηριστικό τους είναι ο τρόπος που γεμίζει κανείς το ποτήρι με το ποτό να εκσφενδονίζεται από ψηλά με ορμή από την κάνουλα του βαρελιού.

Σαν Σεμπαστιάν, επιστροφή εκεί όπου όλα είναι θέμα στυλ!
[…] *Για το Σαν Σεμπαστιάν ως γαστρονομικό προορισμό έχουμε μιλήσει και παλαιότερα στο It Girl. […]