Το δικό μου American Dream ξεκίνησε μια ζεστή μέρα του Ιουνίου και νομίζω δεν τελείωσε ποτέ, αφού ακόμα και τώρα, όταν κλείνω τα μάτια, βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη. Το ταξίδι στην πόλη όπου όλα μπορούν να συμβούν ήταν για μένα μια εμπειρία από την αρχή μέχρι το τέλος του.

Θυμάμαι τη Νέα Υόρκη να βράζει κι εμένα να κρατάω ένα κρύο ρόφημα με πολλά παγάκια για να περιορίσω το αίσθημα της ασφυξίας που με είχε καταβάλει. Η πόλη ανέδιδε θερμότητα ακόμα κι από τις γυάλινες προσόψεις των κτηρίων που αντανακλούσαν τον ήλιο, ενώ πολλά μέτρα πιο κάτω ζεστός ατμός έβγαινε από τις σκάρες του εξαερισμού παραπλεύρως των πεζοδρομίων. Σχεδόν κανένας δε ήθελε να περπατήσει κι όσοι έμπαιναν στο μετρό στριμώχνονταν όπως όπως στους συρμούς με κλιματισμό, μακριά από την κάψα της αποβάθρας. 

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Δεν είχα ποτέ καμιά λαχτάρα να ταξιδέψω στην Αμερική, ειδικά το… καλοκαίρι. Κάθε μου ταξιδιωτική ανησυχία εκπληρωνόταν στην Ευρώπη, με την άλλη όχθη του Ατλαντικού να βρίσκεται τόσο μακριά στη λίστα μου όσο κι η απόσταση των ουρανοξυστών από το έδαφος. Καμία αναμονή, καμία προσμονή, καμία προσδοκία… 

Δεν είχε περάσει παρά λίγος καιρός από τότε που έμαθα ότι με δέχονταν στο Columbia για να μάθω να χρησιμοποιώ το βίντεο στη δημοσιογραφία, στον τρόπο που θα μεταφέρω μια ιστορία. Ήμουν περισσότερο χαρούμενη για το επίτευγμά μου, το έστω και σύντομο πέρασμα από το κορυφαίο Πανεπιστήμιο, πάρα για το ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Αντιλήφθηκα από νωρίς, βέβαια, ότι η πόλη θα με απασχολούσε αρκετά. Έπρεπε να την εντάξω στα βίντεό μου!

Επιστράτευσα φίλους και γνωστούς και συγκέντρωσα αρκετές πληροφορίες για τις ιστορίες μου, τους ανθρώπους που άξιζε να συναντήσω και τα μέρη των γυρισμάτων. Όταν μάζεψα αρκετά στοιχεία, καθησύχασα τον εαυτό μου, αφού δεν υπήρχε πια λόγος άγχους, και καταχώνιασα τα πάντα στα κατάστιχα του laptop μου. Εκεί κι έμειναν…

Αποφάσισα να “go with the flow”.

Η πρώτη βδομάδα ήταν ένα πολιτισμικό σοκ. Καταιγισμός από νέες πληροφορίες που έσκαγαν με κρότο δεξιά-αριστερά. Τόσο μεγάλο είναι το Central Park; Πρέπει να πάμε στο ζαχαροπλαστείο της Carry. Είδα την Uma Thurman να βγαίνει από ένα speak easy στέκι κάπου στην 5η Λεωφόρο. Πού είναι η αψίδα από το “When Harry met Sally”; Δεν υπήρχε χρόνος για ξεκούραση. “Είμαστε στη Νέα Υόρκη”, έλεγε η φίλη μου η Μαρία, “δε γίνεται να μην το εκμεταλλευτούμε.”

Και κάπως έτσι βρέθηκα την τρίτη μου κιόλας μέρα στην Αμερική με μια κάμερα στο χέρι έξω από τα Ηνωμένα Έθνη. Έψαχνα να μάθω πως είναι να εργάζεσαι εκεί και βρέθηκα στο New Jersey με φόντο το Skyline στο ηλιοβασίλεμα να ρωτάω πρακτικάριους να μου πουν για την εμπειρία τους.

Κι οι υπόλοιπες μέρες πέρασαν το ίδιο απίθανα και γοργά.

Ήξερα πλέον να χειρίζομαι την κάμερα, ένιωθα άνετα στο Campus, ενώ τα τρία μου πρώτα βίντεο ήταν γεγονός. Μέσα σε ένα μήνα είχα καταφέρει να διασχίσω την Νέα Υόρκη από πάνω μέχρι κάτω, είχα χρησιμοποιήσει κάθε γνωριμία μου για να την κάνω θέμα, είχα προλάβει ακόμα και να βρω κι εκείνο το μέρος με τα καλά στρείδια που πρότεινε η φίλη Σωσώ.

Ο καφές και το bagel στην Amsterdam Avenue ήταν ήδη συνήθεια, όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής. Στεναχωρήθηκα που γύρισα, δεν το κρύβω. Όσο κλισέ, όμως, κι αν ακούγεται το “ταξίδι εμπειρία ζωής”, αυτό ήταν και μόνο αυτό. Μια εμπειρία από την αρχή μέχρι το τέλος του. Ένα ταξίδι που συνδύαζε τα πάντα, εξάλλου όλα μπορούν να συμβούν στη Νέα Υόρκη!

“Ακόμα και τώρα, όταν κλείνω τα μάτια, βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη!”

Για περισσότερες φωτογραφίες, νέα και συνεντεύξεις, ακολουθείστε το

It Girl στο Facebook