Μια εβδομάδα μετά την καραντίνα και το “μούδιασμα” παραμένει, τόσο για τους δύο μήνες που αφήσαμε πίσω μας όσο και γι αυτά που βρίσκοντα μπροστά μας. Το It Girl στρέφεται προς 3 φίλους του blog, οι οποίοι θα μας βάλουν στον κόσμο τους, με τα εφόδια της τέχνης, της φαντασίας και της δημιουργικής τους σκέψης.

Το μυαλό ίσως να μην σταματά να γεννά ιδέες ακόμα και μέσα από τα όρια ενός σπιτιού, η φαντασία δεν φρενάρει όταν μας περικυκλώνει ο φόβος για ό,τι συμβαίνει και η αγωνία για το τι μπορεί να συμβεί. Πώς περνάει ο χρόνος “σε καραντίνα”, επιμένει η καλλιτεχνική διάθεση κι ο νους σε εγρήγορση, ποιος ο ρόλος της ελπίδας και η ανάγκη της προσμονής;

Στο πρώτο μέρος του αντι-ημερολογίου καραντίνας του It Girl, o Aloha Moloha μας μεταφέρει στο σκηνικό της συνάντησής του με την κα Ντίνα Καρά.

Δεν ξέρω τι θα ήθελα κατευθείαν με το πέρας του lock down, μιας και εάν αρχίσω να τα καταμετρώ, θα είναι σα να σπάω φράγμα με νερό.

My quarantine in a nut shell

Ήταν μία μέρα σαν όλες τις άλλες, μόνο που δεν ήξερα ότι σε nanosecond to mood μου θα έπεφτε με διπλό flip στα άδυτα του κάτω κόσμου. Η καραντίνα είναι αυτό ακριβώς που ορίζει η ίδια η λέξη. Πρόκειται για την κα Ντίνα Καρά, η οποία είναι η κλασική ελληνίδα γειτόνισσα που έρχεται στο σπίτι σου, δεν την πολυ-συμπαθείς, αλλά της μιλάς όμορφα και φυσικά την σέβεσαι, περιμένοντας πως και πως να φύγει. Κάπως έτσι κυλάνε τα πράγματα και εδώ. Θα μου πεις, δεν είναι ρόδες για να κυλάνε, μα τουλάχιστον βρίσκονται ακόμα σε κίνηση, έστω και αν αυτή η ολίσθηση δεν είναι φανερή με γυμνό ανθρώπινο μάτι. 

Η καραντίνα εισχώρησε στη ζωή μου, όπως μία ακρίδα με φτερά εισχώρησε κάποτε στο διαμέρισμα που έμενα στα Σεπόλια. Αρχικά, σκαλώνεις σα φερμουάρ σε αθλητικό μπουφάν και σε πιάνει σοκ. Στη συνέχεια κάνεις το εσωτερικό σου deep breathing και βγαίνεις και από πάνω. Ένα πράμα σαν το underdog στους διαγωνισμούς. Σε αυτό το σημείο να σας προτείνω να δείτε (ξανά) το Little Miss Sunshine μιας και έκανα αναφορά σε underdogs.

Καραντίνα με plot twist

Η καθημερινότητα μου άλλαξε σε αρκετά πράγματα. Μην σε αγχώνει αυτή η αρνητική αύρα της προηγούμενης πρότασης, έχει επικό plot twist. Τα συναισθήματα άρχισαν να τσιμεντώνονται πάνω μου, κυρίως όσο έβλεπα τα ελληνικά media με ειδήσεις. Κάκιστο ξεκίνημα, μα ποιος είμαι εγώ που θα έκανα καλό σεφτέ; Η πρώτη εβδομάδα ήταν επικά ακίνητη, κυρίως όμως λόγω βροχής. Την 8η ημέρα αποφάσισα πως το γεγονός ότι δεν βγαίνω έξω να βολτάρω φορώντας τις γραβάτες μου από δεύτερο χέρι, δεν θα με καταντήσει σαν εκείνο το Pokémon που ήταν σα μία μάζα λάσπης/κινούμενης άμμου. Ξέρεις, εκείνο το μωβ.

Ξεκίνησα να δουλεύω στο σπίτι φορώντας ρούχα που θα έβαζα μελλοντικά σε γάμους queer φίλων, σε κηδείες star της balkan μουσικής και στις ανθοκομικές εκθέσεις που τόσο γουστάρω. Σαν μεταφραστής φαρμάκων είσαι αρκετά ελεύθερος σχετικά με το που θα κάνεις τη δουλειά σου, μιας και απλά χρειάζεσαι ένα laptop και μία καλή playlist για να χαϊδεύει τα αυτιά σου. Επειδή λοιπόν τα καφέ, τα πάρκα και τα όποια άλλα spots εκτός σπιτιού πλέον δεν ήταν προσβάσιμα, αποφάσισα το εξής.

Εφόσον θα δουλεύω από τα έσω, δεν θα γίνω και κολλητός φίλος με τις πιτζάμες και τις φόρμες. Έδωσα πόνο και ένιωσα ότι εν τέλει θα έπρεπε να έχω σπουδάσει πολιτικός μηχανικός τότε, όταν έκανα την επιλογή, μιας και κατάφερα να φτιάξω νέα σημεία εργασίας εντός σπιτιού και κήπου. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε καν να γκρινιάζω με αυτά, δεδομένου ότι πολύς κόσμος δεν δουλεύει πλέον ή δεν έχει καν κήπο ή μπαλκόνι, μα ήθελα από πλευράς μου να προσφέρω το ray of sunshine που μπορεί να λείπει από κάποιον. Η καραντίνα ΔΕΝ είναι ίδια για όλους. Αυτό καλό είναι να το θυμόμαστε..

Aνάσα ζωής

Πέραν της δουλειάς έπρεπε να βρω και κάτι άλλο να με απασχολεί μιας και, εάν δεν το έκανα, θα βούλιαζα πιο γρήγορα και από τον ταινιακό Τιτανικό. Ξέρεις, εκείνον που στη ταινία το βούλιαγμα κρατά γύρω στη 1μιση ώρα, αφότου κάνει high five με το παγόβουνο. Και εκεί, λοιπόν, που έβλεπα ένα επεισόδιο από το Sex and The City, άναψε το εσωτερικό μου λιλά λαμπάκι. Σε μία σκηνή η Σάρλοτ ξανα-άρχισε το τρέξιμο στο πάρκο and then I knew. Αυτό ήταν!

Έβαλα τα αθλητικά μου τα οποία τα έχω εδώ και 8 χρόνια (νιώσε λίγο πόσο άφθαρτα ήταν!) και άρχισα να τρέχω παντού. Στο δάσος δίπλα στο σπίτι μου, στα χωράφια με τα σταφύλια της περιοχής και στο ποτάμι. Βλέπεις το Κιλκίς σε σκοτώνει αργά και βασανιστικά, μα σε αυτή τη φάση της ζωής μου αποφάσισε να μου δώσει ανάσα ζωής.

Κάθε απόγευμα κατέληγα σε ένα spot δίπλα σε ένα εκκλησάκι όπου, όσο έπαιρνα ανάσες από το τρέξιμο λέγοντας μέσα μου «ΜΜΜΑΛΑΚΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ, ΑΝΤΙΟ ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ», έβλεπα ένα ηλιοβασίλεμα χάρμα. Σκυμμένος με τα χέρια στα γόνατα και το κεφάλι κάτω. Ευχαριστώ τους μύες του αυχένα και του λαιμού μου που κατάφερναν και καταφέρνουν κάθε (σχεδόν) απόγευμα να μου σηκώνουν το κεφάλι για να βλέπω χρωματομαχίες στον ουρανό.

Το σπίτι των γονιών μου έγινε ένα κινούμενο work place, το σώμα μου έκλαιγε με ιδρώτα κάθε δειλινό και ο Ραφ (το σοκολατό-σκυλο μου) γούσταρε τις βόλτες μας, έχοντας το πάνω χέρι, μιας και ήξερε πως του χρωστάω που μπορώ και βγαίνω ξανά έξω.

Μετά το lock down

Η ιδέα της καραντίνας ήταν και είναι ίσως τρομακτική. Ίσως να μην ήμουν τόσο cool εάν ο καιρός δεν ήταν καλός και με ήλιο. Η παύση που μου πρόσφερε αυτό το πάγωμα της μοντέρνας ζωής μου έδωσε τη δυνατότητα να ακούσω νέα μουσική (ακόμα και αν δεν μπορώ εν τέλει να πάω σε φεστιβάλ), να γράψω για την κάθε μέρα μου και να αποκτήσω tattoo με λάσπη λόγω των μονοπατιών που διάλεγα για να ξεφύγω από την κα Ντίνα Καρά. 

Δεν ξέρω τι θα ήθελα κατευθείαν με το πέρας του lock down, μιας και εάν αρχίσω να τα καταμετρώ, θα είναι σα να σπάω φράγμα με νερό. Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι ότι πρέπει να παίξω το χαρτί της ατομικής ευθύνης και να μην αράξω στο μαξιλάρι του ωχαδερφισμού. Περιμένω να βγω έξω, χωρίς να έχω χαρτάκι απάνω μου, και χωρίς να σκεφτώ ότι πρέπει να έχω ταυτότητα.

Περιμένω να πάω σε θερινό σινεμά για να κλάψω βλέποντας ταινίες και μετά να παραπονιέμαι που δεν βρίσκω αυτό που είδα. Περιμένω να εκτυπώσω το zine μου και να το μοιράσω μία μέρα του Ιούλη δωρεάν σε 10 τυχαία άτομα στο λιμάνι Θεσσαλονίκης. Θα φοράω λινό μπεζ πουκάμισο και μαζί με το zine με τα κείμενα μου θα τους δωρίζω και χαμόγελα. Ίσως όμως και να φοράω μία ολόσωμη στολή σαν αυτή της Κορίνας, όταν είδε το μωρό της Σωσώς. Who knows…

Περιμένω να πάω σε θερινό σινεμά για να κλάψω βλέποντας ταινίες και μετά να παραπονιέμαι που δεν βρίσκω αυτό που είδα.

Η καραντίνα είναι σαν την κα Ντίνα Καρά, την κλασική ελληνίδα γειτόνισσα που έρχεται σπίτι σου, δεν την πολυ-συμπαθείς, αλλά της μιλάς όμορφα, περιμένοντας να φύγει.

Για περισσότερες φωτογραφίες, νέα και προορισμούς, ακολουθείστε το

 It Girl στο Facebook