Yiota
Το It Girl προσεγγίζει το ταξίδι με διαφορετικό τρόπο. Ο Έκτορας Ρουμελιώτης βρέθηκε για τρεις μήνες στην Ινδία, προσφέροντας εθελοντικά στο ορθόδοξο ορφανοτροφείο του Bakeswar Village. Τρεις μήνες γεμάτοι ανθρώπους, χρώματα, θορύβους, μυρωδιές, αντιθέσεις κι ένα τεράστιο κοινωνικό έργο, τρεις μήνες αρκετοί να του αλλάξουν τη ζωή.
Οι περισσότεροι μετά το τέλος των σπουδών μας επικεντρωνόμαστε στην αναζήτηση μεταπτυχιακού ή εργασίας, ποιοι οι λόγοι που σε έστρεψαν προς την Ινδία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Ήταν περισσότερο περιέργεια, ανάγκη αλλαγής ή το αίσθημα της προσφοράς;
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι νέοι μετά το πέρας των σπουδών τους ακολουθούν την πεπατημένη που είναι να προετοιμαστούν για ένα μεταπτυχιακό. Δεν κρύβω ότι και εγώ είχα ξεκινήσει αυτήν την διαδικασία. Διάβαζα αγγλικά για τις γλωσσολογικές εξετάσεις και ετοίμαζα τις αιτήσεις μου για διάφορα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να μπω σε αυτήν την διαδικασία.
Πίστευα ότι μετά από 5 χρόνια εντατικών σπουδών μπορεί κανείς να αποκτήσει εργασιακή εμπειρία και στην πορεία, πιο ώριμα, θα κρίνει εάν χρειάζεται κάποια μετεκπαίδευση. Επηρεασμένος όμως από τους φίλους και από τις προτροπές της οικογένειας μπήκα και εγώ στο τρυπάκι των μεταπτυχιακών.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ήταν κάτι που δεν με ευχαριστούσε και πήρα την απόφαση να σταματήσω κάθε προσπάθεια.
Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να επενδύσω τον χρόνο μου καλύτερα, γνωρίζοντας καινούρια πράγματα και αποκτώντας εμπειρίες.
Έτσι, μέσα σε λίγες μόλις μέρες πήρα την απόφαση να πάω στην Ινδία. Ξεκίνησα διαδικασίες για την έκδοση βίζας, έκανα τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και εμβόλια, έκλεισα εισιτήρια και ετοιμαζόμουν για το μεγάλο αυτό ταξίδι.
Γνώριζες από πριν για το ορθόδοξο ορφανοτροφείο του Bakeswar Village και το έργο που συντελείται εκεί; Αν ναι, πώς έμαθες γι αυτό; Η όλη προσπάθεια τους, που είναι φυσικά παραπάνω από αξιέπαινη, και οι ανάγκες τους σε οικονομικούς κι ανθρώπινους πόρους συντέλεσαν στην απόφασή σου;
Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα ακούγοντας για το έργο στην Ινδία και το ορφανοτροφείο. Τα ήξερα σαν έννοιες. Η μοναχή που επιτελεί το Ιεραποστολικό έργο στην Ινδία τα τελευταία 25 χρόνια, η αδερφή Νεκταρία, είναι θεία μου. Σπάνια την βλέπαμε την θεία μου, καθώς περνούσε μεγάλες περιόδους εκεί, μπορεί και χρόνια συνεχόμενα.
Για εμάς ήταν κάτι δεδομένο. Ξέραμε ότι η αδερφή Νεκταρία είχε χτίσει ένα ορφανοτροφείο, ξέραμε για τα συσσίτια, για τα σχολεία και τις εκκλησίες στα χωρία. Γνωρίζαμε για τον αγώνα που κάνει να μαζέψει πόρους, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε από το ίδιο το κράτος λόγω της διαφορετικής θρησκείας.
Είχαμε μια γενική εικόνα, αλλά δεν γνωρίζαμε την ουσία του έργου και το αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων.
Όσο μεγάλωνα και περνούσαν τα χρόνια γεννιόταν μέσα μου μια περιέργεια για το τι κάνει η αδερφή στην Ινδία. Είχα δει και το βιντεάκι “The Lucky Girls Movie” που είχαν δημιουργήσει κάτι εθελοντές και η επιθυμία μου να επισκεφτώ την Καλκούτα είχε φουντώσει. Ήθελα να πάω να δω από κοντά το έργο αυτό, να γνωρίσω τα παιδιά για τα οποία μίλαγε η θεία μου και, κυρίως, να βοηθήσω όσο μπορώ στις καθημερινές ανάγκες και υποχρεώσεις.
Για όλους εμάς που δε γνωρίζουμε, θα ήθελες να δώσεις περισσότερες πληροφορίες για το ορφανοτροφείο του Bakeswar Village, τους στυλοβάτες του και, φυσικά, το έργο που συντελείται εκεί;
Το φιλανθρωπικό έργο στην Ινδία ξεκίνησε το 1993, όταν ο πάτερ Ιγνάτιος και η αδερφή Νεκταρία έφτασαν στην Καλκούτα με σκοπό να επαναλειτουργήσουν την ορθόδοξη εκκλησία και να προσφέρουν βοήθεια σε φτωχούς και ανήμπορους ανθρώπους και, κυρίως, παιδιά. Ξεκίνησαν με ένα συσσίτιο κάθε μεσημέρι σε περίπου 1000 άτομα και πρωινό στα φτωχά παιδιά της γύρω περιοχής, τα οποία συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Στην πορεία γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργηθεί ένα ορφανοτροφείο για κορίτσια, καθώς το γυναικείο φύλο θεωρείτε ότι δεν έχει αξία στις κατώτερες κάστες.
Από το 1999 το ορφανοτροφείο έχει στεγάσει εκατοντάδες κορίτσια, τα οποία μεγάλωσαν σε ένα ειρηνικό περιβάλλον, είχαν πρόσβαση σε τροφή, νερό, παιχνίδια. Πήγαν στο σχολείο και τα περισσότερα συνέχισαν και συνεχίζουν στο πανεπιστήμιο.
Βασικός πυρήνας του φιλανθρωπικού έργου είναι η εκπαίδευση, καθώς με αυτήν μπορούν τα νέα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους!
Το 2010 δημιουργήθηκε το ορφανοτροφείο των αγοριών. Πλέον 50 αγοράκια ζουν και μεγαλώνουν σε έναν χώρο γεμάτο χαρά και ελπίδα. Έκτος βέβαια από το χωριό Bakeswar, υπάρχουν στα γύρω χωριά 5 δημοτικά σχολεία και 5 ιατρεία για δωρεάν εκπαίδευση των φτωχών παιδιών αλλά και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ανήμπορων. Πολλές ζωές έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Πολυάριθμα είναι τα παραδείγματα παιδιών που μπόρεσαν να δημιουργήσουν το μέλλον τους και να ονειρευτούν μια αξιοπρεπή ζωή.
Δε θα ρωτήσω τι κέρδισες, προτιμώ να ρωτήσω τι έμαθες. Πόσο σε άλλαξε το συγκεκριμένο ταξίδι και η εμπειρία στο ορφανοτροφείο; Μπορούμε να πούμε ότι επέστρεψες ένας διαφορετικός άνθρωπος;
Ναι, επέστρεψα ένας διαφορετικός άνθρωπος. Το ταξίδι αυτό ήταν μια αξέχαστη εμπειρία ζωής. H Ινδία είναι μια ξεχωριστή χώρα. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Διαφορετικός πολιτισμός και κουλτούρα. Μπορώ να πω ότι ορισμένοι ζουν χρόνια πίσω. Το ορφανοτροφείο, από την άλλη πλευρά, με έκανε να αναρωτηθώ για τον τρόπο ζωής μου. Για τις ανάγκες που έχω δημιουργήσει, για τις ανούσιες στενοχώριες και τα άγχη μου.
Κατάλαβα ότι όσα περισσότερα έχουμε τόσο πιο δυστυχισμένοι γινόμαστε. Δεν εκτιμούμε το γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί, ότι έχουμε ένα πιάτο φαί, ότι έχουμε γύρω μας άτομα συγγενικά που μας αγαπούν και που νοιάζονται για εμάς. Δεν εκτιμούμε τη δωρεάν εκπαίδευση και τα ερεθίσματα που μας δίνονται στη σύγχρονη κοινωνία.
Έμαθα ότι εάν αγαπάμε κάτι πολύ και πιστεύουμε σε αυτό μπορούμε να το πετύχουμε. Δεν υπάρχουν δυσκολίες παρά μόνο στο μυαλό μας.
Το έργο στην Ινδία γίνεται κάτω από τρομερά αντίξοες συνθήκες, τόσο καιρικές όσο και κοινωνικές. Έχουν αντιμετωπίσει έναν πόλεμο από το κράτος αλλά και από τους ανθρώπους. Εντούτοις 25 χρόνια τώρα οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν σταματήσει να δίνουν χαρά και ελπίδα στα παιδιά.
Κάθε μέρα ήταν για σένα ξεχωριστή, δέχτηκες πάρα πολλά ερεθίσματα. Μπορείς να ξεχωρίσεις είτε ένα χαρακτηριστικό του τόπου είτε του τρόπου ζωής είτε ένα περιστατικό που σε εντυπωσίασε;
Η Ινδία από μόνη της είναι μια ιδιαίτερη χώρα, με ξεχωριστά ήθη και έθιμα, παραδόσεις και σίγουρα μοναδικό τρόπο ζωής. Έχει πολλές αντιθέσεις και πολλές ομορφιές. Λένε είναι η χώρα των λουλουδιών και των μπαχαρικών. Και τα 2 αυτά διεγείρουν όμορφες αισθήσεις. Είναι όμως και η χώρα της φτώχιας και της εξαθλίωσης. Μια αχανής χώρα που μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο όριο της φτώχιας. Όλα τα παιδιά που βρίσκονταν στο ορφανοτροφείο άνηκαν σε αυτήν την ομάδα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τους δίνεται μια ευκαιρία.
Τα περιστατικά που μπορώ να σας περιγράψω αμέτρητα. Δεν μπορώ να πω ότι μόνο ένα ξεχώρισε από τα υπόλοιπα. Θα διηγηθώ όμως μια εικόνα που μου έκανε εντύπωση. Ένα μεσημέρι έρχεται στο ορφανοτροφείο μια γιαγιά με ένα 5χρονο κοριτσάκι. Το κοριτσάκι αυτό ήταν η μικρή Μποισάκη, το νέο μέλος της μεγάλης αυτής οικογένειας. Η ηλικιωμένη γιαγιά δεν μπορούσε να μεγαλώσει το κοριτσάκι της και, έτσι, απευθύνθηκε στην εκκλησία για βοήθεια. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Η Μποισάκη έκλαιγε και αναζητούσε τη γιαγιά της. Έβλεπε την αδερφή και την φοβόταν. Προσπαθούσα να την πλησιάσω και έκλαιγε.
Τα κορίτσια την δέχτηκαν με μεγάλη αγάπη. Έπαιζαν μαζί της και προσπαθούσαν να την κάνουν να γελάσει και να ξεχαστεί. Οι μέρες περνούσαν και η μικρή Μποισάκη άλλαζε. Το κοριτσάκι που γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα 5 χρόνια της στις παραγκουπόλεις της Καλκούτας, μέσα στη φτώχια και την ανέχεια, χωρίς την οικογενειακή θαλπωρή και τη ζεστασιά, βρέθηκε σε έναν άλλο κόσμο. Απέκτησε νέες φίλες, παρακολουθούσε τα υπόλοιπα κοριτσάκια που διαβάζανε, θα ξεκινούσε σχολείο και πάνω από όλα είχε ένα καθαρό κρεβάτι να κοιμηθεί και να ονειρευτεί κάθε βράδυ.
Αυτή η αλλαγή με στιγμάτισε. Μπόρεσα και είδα την ουσία του έργου που γίνεται στην Ινδία.
Τέλος, θα μας προέτρεπες να κάνουμε το ίδιο ταξίδι, για να προσφέρουμε στο ορθόδοξο ορφανοτροφείο του Bakeswar Village; Γι όλους όσους δεν μπορούν να φτάσουν μέχρι την Καλκούτα υπάρχει η δυνατότητα να βοηθήσουν από μακριά;
Σίγουρα θα το πρότεινα. Γενικά θα προέτρεπα τον εθελοντισμό σε μια τέτοια χώρα. Είτε είναι σε ορφανοτροφείο είτε σε σχολείο. Είναι πραγματική εμπειρία ζωής. Πιστεύουμε ότι πάμε να βοηθήσουμε αλλά, τελικά, εμάς μας βοηθάνε. Αυτό είναι το συμπέρασμά μου μετά από αυτό το ταξίδι.
Kανείς μπορεί βέβαια να βοηθήσει και εξ αποστάσεως. Κυρίως διαδίδοντας το έργο που γίνεται και προσπαθώντας να στηρίξει οικονομικώς για την κάλυψη των αναγκών.
Υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί στην Ελλάδα που μαζεύουν πόρους για την Ινδία. Ο σύλλογος “Πορευθέντες” και ο σύλλογος “Αδερφότητα Ορθοδόξου εξωτερικής Ιεραποστολής” στηρίζουν οικονομικώς το φιλανθρωπικό έργο με δωρεές από συνανθρώπους μας που πιστεύουν σε αυτό.
Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία και το έργο του Philanthropic Society of the Orthodox Church εδώ.
Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε να στηρίξετε οικονομικά το έργο επικοινωνήστε με:
Πορευθέντες: site, Τηλ επικοινωνίας +3021038833792, e-mail porefth@otenet.gr και info@porefthentes.gr (με ένδειξη ότι είναι για Ινδία)
Αδερφότητα Ορθοδόξου εξωτερικής Ιεραποστολής: site, Τηλ επικοινωνίας +302310272385, e-
Αδερφή Νεκταρία: e-mail srnectaria@hotmail.com
