Yiota
Empty Questions, ένα post-youth εικαστικό ημερολόγιο που εξιστορεί την αναζήτηση της ωριμότητας μέσα από προσωπικά μονοπάτια. Η Εύη Παπαγιάννη μιλά στο It Girl για τα έργα της, την έμπνευση και τη δημιουργική διαδικασία πίσω από αυτά αλλά και την πρώτη της ατομική έκθεση στο Ιτς Α Βιλατζ στην Κυψέλη.
Μπαίνω κατ’ ευθείαν στο θέμα, τί θα δει ο επισκέπτης του “Empty Questions” ή καλύτερα τί να περιμένει κάποιος από την έκθεση;
Σε ότι αφορά το τι μπορεί να περιμένει κανείς δε θέλω να δημιουργήσω πρσοδοκίες, καμιά φορά οι προσδοκίες είναι λίγο σα χαλασμένη πυξίδα, οπότε η πρότασή μου στον επισκέπτη είναι να έρθει να δεί από κοντά στο It’s A Βίλατζ!
Μιλάμε για ένα post-youth εικαστικό ημερολόγιο που εξιστορεί την αναζήτηση της ωριμότητας μέσα από προσωπικά μονοπάτια. Γιατί “Empty Questions”, ερωτήματα δίχως νόημα, δίχως απάντηση ή αναπάντητες σκέψεις; Μήπως όλα αυτά μαζί; Δίνεται η ελευθερία στον επισκέπτη να δώσει τη δική του ερμηνεία;
Την έκφραση “Άδεια Ερώτηση” την άκουσα πρώτη φορά πριν πέντε χρόνια περίπου. Ήταν μια έκφραση που τη βρήκα πολύ καίρια και βασικά όμορφη και μου κόλλησε, την κουβαλούσα μέσα μου για πολύ καιρό. Είναι μια έννοια που την έχει αναπτύξει ο φιλόσοφος Derek Parfit. Αναφέρεται στο ότι υπάρχουν ερωτήματα στα οποία δεν υπάρχει αληθής ή ψευδής απάντηση, αλλά επίσης στο ότι αυτό δεν στοιχειοθετεί απόδειξη για την τελική άγνοια μας (και κατ’ επέκταση την αδυναμία μας για δράση) γύρω από ένα ζήτημα.
Όπως την κατανοώ, αναφέρεται σ’ αυτά που μας ξεπερνάνε, και δεν μπορούμε να τα ορίσουμε ή να τα ελέγξουμε, αλλά καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε, άσχετα από το ενδεχόμενο της “δικαίωσης”.
Αντίστοιχα, ελπίζω ο επισκέπτης να αισθανθεί ελεύθερος να εκμεταλευτεί αυτήν την αναπόφευκτη ασάφεια σε ότι αφορά την “απάντηση”.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, στάθηκα στις σπουδές σου στην ψυχολογία. Πώς σχετίζονται με αυτό που κάνεις σήμερα; Έχουν επηρεάσει τον τρόπο που δημιουργείς; Θα δούμε αναφορές στο “Empty Questions”;
Η Ψυχολογία και η Ψυχοθεραπεία μου έδωσαν μια κοινωνική ματιά και μια μέθοδο, έναν τρόπο να κάνω ερωτήσεις και διηγήσεις. Επίσης η Ψυχοθεραπεία είναι μια βιωματική διαδικασία αποδόμησης και αναδημιουργίας. Αυτό είναι λίγο πολύ και το κολάζ και συνολικότερα η μέθοδος με την οποία δουλεύω σαν καλλιτέχνης με διαφορετικά υλικά και τεχνοτροπίες.
Μπορούμε να μιλήσουμε για την post-youth φάση σου; Τί συνεπάγεται αυτή η περίοδος για σένα, ποια τα χαρακτηριστικά της;
Post-youth ουσιαστικά είναι η αναπτυξιακή φάση που κάποιοι αποκαλούν μετεφηβεία. Η μετεφηβεία (αντίθετα με άλλες αναπτυξιακές φάσεις) είναι εντελώς αόριστη χρονικά από τους μελετητές. Είναι λίγο no man’s land. Έρχεται με την προσδοκία ότι θα ‘πρεπε να ξέρεις τί σου γίνεται (“Μεγάλο παιδί είσαι…”), ενώ η συναισθηματική και η πρακτική ετοιμότητα για μια αυθεντική και υπεύθυνη στάση ζωής είναι πράγματα που απαιτούν μια τριβή με την πραγματικότητα που πολλοί από εμάς δεν την είχαμε.
Στην post-youth φάση μου, λοιπόν, μπήκαν μεγάλα (πολιτικά κυρίως) ερωτήματα αλλά και η κατάρριψη “προσωπικών μύθων” που ακόμη συνεχίζεται! (Και πολύ καλά κάνει!)
Δουλεύεις με φωτομοντάζ, κολάζ και photomanipulation. Αντιμετωπίζεις τα (ως επί το πλείστον τυχαία) υλικά σαν κομμάτια ενός παζλ. Ένα παιχνίδι υπομονής. Η διατάραξη του αναμενόμενου νοήματος. Η δημιουργία μιας διασκεδαστικής, αλλά καυστικής σύγχυσης. Μπορείς να μας μιλήσεις παραπάνω για τη διαδικασία αυτή; Πώς δημιουργείς, πότε ένα υλικό, τυχαίο ή κι όχι, θα σε εμπνεύσει; Πόσα υλικά μπορούν να χωρέσουν σε κάθε “παζλ”;
Η συνάντηση με τα υλικά είναι όπως αυτή με τους ανθρώπους. Βλέπεις κάτι σε μια σελίδα, σκηνή, επιφάνεια, ή και μια ιστορία που σε εμπνέει, όπως όταν βλέπεις έναν άνθρωπο σε μια παρέα ή ένα πλήθος και είναι σαν “μιλημένος συνωμότης”, μεταφέρει σημαντική πληροφορία, ή είναι μέρος της αλυσίδας που οδηγεί σε αυτήν. Επίσης το κολάζ είναι μια προέκταση της ονειρικής διαδικασίας- τα στοιχεία, οι σημασίες τα επίπεδα, οι διαστάσεις που μπορούν να συνυπάρξουν είναι άπειρα και όχι πάντα τοποθετημένα ή επιλεγμένα βάσει σχεδίου. Το έργο σταματάει κάπως όπως όταν σταματάει η ονειροπόληση- είτε επειδή ξυπνάς χορτασμένος, είτε επειδή κάτι σου “χαλάει το όνειρο”.
Πρώτη φορά που εκθέτεις στην Ελλάδα και την πόλη σου την Αθήνα, αν δεν κάνω λάθος, πώς αισθάνεσαι γι αυτό; Έχει κάποια ξεχωριστή σημασία για σένα; Η Αθήνα είναι η πόλη που μεγάλωσες, συνέβαλε στην προσωπική αναζήτηση της ωριμότητάς σου;
Έχω εκθέσει ξανά στην Αθήνα και στην Ελλάδα, στα πλαίσια ομαδικών εκθέσεων. Αυτή είναι όμως η πρώτη μου προσωπική έκθεση και το γεγονός ότι γίνεται στην Αθήνα έχει μεγάλη συναισθηματική βαρύτητα. Η αρχή του νήματος βρίσκεται εδώ: σημεία, σχέσεις, χώροι, γενικότερες συγκυρίες… Είναι μια “επιστροφή” η οποία μου δίνει απίστευτη χαρά!
Έχεις σπουδάσει και ζήσει στο Εδιμβούργο και δραστηριοποιείσαι στη Βαρκελώνη, έχουν αυτές οι δύο πόλεις επηρεάσει τον τρόπο που δημιουργείς; Θα δούμε αναφορές από αυτές στα έργα σου;
Απίστευτα. Στο Εδιμβούργο βρέθηκα με ανθρώπους που είχαν πάθος με την Τέχνη και διάθεση να φτιάξουν μια κοινότητα. Από πολλές απόψεις το έδαφος στην πόλη ήταν κατάλληλο για τέτοιες πρωτοβουλίες και μέσα σε αυτές άρχισα να “μεγαλώνω” καλλιτεχνικά. Μια τέτοια πρωτοβουλία ήταν και το Syn Festival (του οποίου ήμουν ιδρυτικό μέλος), που ακόμη δραστηριοποιείται στο Εδιμβούργο και συνεχίζει κάθε χρόνο να μεγαλώνει.
Η Βαρκελώνη είναι επίσης μια πάρα πολύ ζωντανή, όμορφη πόλη με απίστευτη καλλιτεχνική ζωή, την οποία τώρα αρχίζω να χαρτογραφώ. Μου έδωσε όμως μια καινούργια ώθηση σε πολλά πράγματα, όπως στο να κάνω καλλιτεχνικά κάποια σημαντικά βήματα. Με έναν τρόπο το σχήμα πόλης ή το θέμα πόλη μπαίνει σε πολλά από τα έργα μου.
Αυτό που έχουν παρόμοιο και η Αθήνα, και το Εδιμβούργο και η Βαρκελώνη είναι η μορφολογία τους. Οπότε ίσως ψάχνω για άλλες μικρές Αθήνες και τίς βρίσκω!
Μιας και μιλάμε για τις αναφορές σου, θες να μας μιλήσεις για τα έργα που θα φιλοξενηθούν στο Βιλατζ; Πόσα έργα θα δούμε και γιατί έκανες τις συγκεκριμένες επιλογές; Τί αντιπροσωπεύουν για σένα;
Tα έργα που θα φιλοξενηθούν στο Βίλατζ είναι 28. Η επιλογή των έργων έγινε κατ’ αρχήν με βάση την μεταξύ τους συνάφεια, όχι μόνο στο επίπεδο της τεχνοτροπίας, αλλά κυρίως στο πως το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί λένε μια ιστορία και αντιπροσωπεύουν έναν κύκλο ερωτήσεων. Υπάρχουν δηλαδή κάποιες υποενότητες, αλλά αυτές θα τις αφήσω να τις μαντέψει ή να τις κατασκευάσει ο επισκέπτης.
Για μένα τα συγκεκριμένα έργα είναι αυτό ακριβώς που είπες παραπάνω. Ένα εικαστικό ημερολόγιο, το οποίο μετά από μια μακρά διαδικασία και προσωπική και εικαστική αποφάσισα να ανοίξω και να μοιραστώ…
Αντί για μία, αποφασίσαμε να κάνουμε δύο ημέρες εγκαινίων με δύο διαφορετικά dj sets. Την Παρασκευή 30.03 θα ακούσουμε τον Φώτη Λάγκαρη και το Σάββατο 31.03 τον Βασίλη Μυρσινιά.
Σχετικά με την επιλογή του χώρου, πώς κατέληξες στο Βιλατζ; Επέλεξες κάποια συγκεκριμένα dj sets, ή έκθεση θα είναι, λοιπόν, μια βιωματική εμπειρία;
Την επιμέλεια και την παραγωγή της έκθεσης ανέλαβε η Αλέξια Χατζησταύρου αγαπημένη φίλη και μουσικός, η οποία ζεί και εργάζεται στο Παρίσι (!). Επιλέξαμε το χώρο μαζί γιατί μας άρεσε ο προσεγμένος και οικείος χαρακτήρας του. Αγαπάμε πολύ τη μουσική οπότε η ιδέα ήταν να συνδυάσουμε αυτές τις δύο τέχνες. Αντί για μία, αποφασίσαμε να κάνουμε δύο ημέρες εγκαινίων με δύο διαφορετικά dj sets. Την Παρασκευή 30.03 θα ακούσουμε τον Φώτη Λάγκαρη και το Σάββατο 31.03 τον Βασίλη Μυρσινιά.
Κλείνοντας, μια φράση που θα χρησιμοποιούσες για να πείσεις κάποιον να επισκεφτεί το “Empty Questions”; Σε ευχαριστώ πολύ!
“Μπορεί να έχω την ερώτηση στην απάντησή που ψάχνεις!”. Κι εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ, ραντεβού στο Ιτς Α Βιλατζ -Πλατεια Αγ.Γεωργιου, Κυψελη- στις 7.00 την Παρασκευή 30.03! Καλή συνέχεια!
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση “Empty Questions” θα βρείτε εδώ.
