Αυτή τη βδομάδα η πιο διάσημη προσκυνηματική διαδρομή στον κόσμο έρχεται στο It Girl. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Santiago de Compostela, σε ένα ταξίδί που γίνεται εξ ολοκλήρου με τα πόδια. Η Χρύσω, που περπάτησε από την Πορτογαλία μέχρι τη Γαλικία της βορειοδυτικής Ισπανίας, μας μεταφέρει την εμπειρία ενός οδοιπορικού συνώνυμο με την εσωτερική αναζήτηση.

Για εσάς που πρώτη φορά ακούτε για το Santiago de Compostela, θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο μύθος θέλει τη σορό του Απόστολου Ιακώβου, Santiago στα ισπανικά, να μεταφέρεται από δύο μαθητές του με ένα πέτρινο σκάφος μέχρι τις ακτές της Γαλικίας, την άκρη του τότε γνωστού κόσμου.

Μετά από πολλά χρόνια, ένας χωρικός παρατήρησε ότι κάθε χρόνο στις 25 Ιουλίου το φεγγάρι φώτιζε ένα συγκεκριμένο σημείο στο χωράφι του. Αποφάσισε να σκάψει εκεί και ανακάλυψε τη σορό του Αγίου. Στο ίδιο σημείο χτίστηκε αργότερα ο φερώνυμος Καθεδρικός. Για τους καθολικούς, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, περνούν όμως κι από το Santiago, διαμέσου των περίφημων “Μονοπατιών του Αγίου”.

Caminho Portugues

Κάθε χρόνο συρρέουν στο Santiago, περπατώντας, χιλιάδες πιστοί, όχι μόνο από την Ισπανία αλλά κι απ’ όλη την Ευρώπη. Στην περίπτωση της Χρύσως το ταξίδι ξεκινάει από την Πορτογαλία.

Η πορτογαλική διαδρομή, Caminho Portugues, ξεκινάει απο τη Λισαβόνα και φτάνει μέχρι τη Γαλικία. Επειδή εκείνη την εποχή η μετάβαση στην Ιερουσαλήμ για τους πιστούς ήταν επικίνδυνη, έπρεπε να αναζητηθεί μια εναλλακτική σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το προσκύνημα μέσω των “Μονοπατιών” ξεκίνησε μετά το θανατο του βασιλιά της Πορτογαλιας D. Dinis το 1325 μ.χ και καθιερώθηκε με την βοήθεια της βασιλίσσας Santa Isabel.

Το σύνολο της πορτογαλικής διαδρομης είναι γύρω στα 550 χιλιόμετρα. Το ταξίδι γίνεται τμηματικά, από τη Λισαβόνα στο γνωστό προσκύνημα της Fatima (130 χλμ) και από τη Fatima (270 xλμ), το Πόρτο (240 χλμ) ή τη Valença (120 χλμ) στο Santiago. Κατά τη διάρκεια του Caminho o εκάστοτε “προσκυνητής” μαζεύει σφραγίδες σε ένα ειδικό έγγραφο.

Στο τέλος της διαδρομής το έγγραφο αυτό κατατίθεται στο Γραφείο Προσκυνητων (Pilgrim’s Reception Office). Πρόκειται, ουσιαστικά, για ένα πειστήριο του ότι διανύθηκαν τουλάχιστον 100 χλμ με τα πόδια, ποδήλατο ή άλογο. Παλαιότερα, θα το ονομάζαμε “συχωροχάρτι“, χαρτί άφεσης αμαρτιών. 

Η Χρύσω μας δείχνει τη διαδρομή της

Η δική μου διαδρομή, λόγω έλλειψης χρόνου, ξεκίνησε στην Ponte de Lima, βόρεια του Πόρτο, με συνολική απόσταση 150 χιλιόμετρα μέχρι το Santiago. Πέντε ημέρες πεζή, κατά τη διάρκεια των οποίων χρειάστηκα δύο φορές λεωφορείο, για να γλιτώσω στο συνολο 20 χιλιόμετρα, περίπου μία ημέρα πεζοπορίας.

Μια ακόμα μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι το Caminho έχει δική του διαδρομή που περνά μέσα από δάση, βουνά και πεδιάδες. Καλό είναι, λοιπόν, να κοιτάξετε πρώτα τις ακριβείς αποστάσεις από σταθμό σε σταθμό βάσει του μονοπατιού και όχι του αυτοκινητοδρόμου. Είναι ένα λάθος που κάνουν σχεδόν όλοι, συμπεριλαμβανομένου και εμού.

Η διαδρομή είναι σημαδεμένη με κίτρινα βέλη, πλακάκια στους τοίχους ή σήματα με χιλιομετρικές αποστασεις. Απλά, ακολουθείς τα βέλη μέχρι το τέλος. (Κίτρινα βέλη: Μονοπάτι για Santiago, Μπλε βέλη: Μονοπάτι για Fatima και Kιτρινο Χ: Εκτός Μονοπατιού)

Χρύσω, πώς σου μπήκε η ιδέα στο μυαλό; Ποιος ήταν ο λόγος που σε οδήγησε σ’ αυτό το ταξίδι;

Μένω κι εργάζομαι στη Λισαβόνα, εδώ και τέσσερα χρόνια. Πρωτάκουσα για το Caminho όταν έφτασα εδώ κι από τότε ήθελα να το δοκιμάσω. Είναι δύσκολο, όμως, να βρεις άτομα που να είναι διαθετημένα να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι. Τελικά. το κανόνισα με τον συγκάτοικό μου στις αρχές Φεβρουαρίου για τα τέλη του Μαΐου. Δυστυχώς, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, δεν μπόρεσε να έρθει και, μιας κι είχα ετοιμάσει τα πάντα, αποφάσισα να το δοκιμάσω μόνη μου. No regrets, μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ!

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες, σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;

Κάθε μέρα. Κάθε μέρα όταν έφτανα στον τόπο διαμονής μου, τα πόδια μου κι η πλάτη μου, λόγω του βάρους του σακιδίου, πονούσαν φοβερά. Κυρίως οι γάμπες, μετά το μπάνιο κι αφού οι μύες κρύωναν, πονούσαν τόσο πολύ που ήθελα να τα παρατήσω και να γυρίσω σπίτι μου. Κάθε βράδυ που έπεφτα για ύπνο ήθελα να κλάψω, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη που μετά από δέκα λεπτά κοιμόμουν ήδη βαθειά. Το πρωί με νέες δυνάμεις ξεκινούσα και πάλι, ακόμα κι αν ήταν σωματικά επίπονο. Το πείσμα, βλέπετε, δεν με άφηνε να τα παρατήσω!

Η διαδρομή είχε και καλές στιγμές. Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή του ταξιδιού;

Την πρώτη ημέρα, σαν rookie, έκανα το λάθος να κανονίσω διαμονή μετά από 38 χιλιόμετρα πορείας. Στην αρχή χάθηκα μέχρι να βρω το σωστό μονοπατι, γιατί ξεκίνησα αργά και δεν ήξερα προς τα που να κατευθυνθώ. Έκανα σχεδόν όλη τη διαδρομή μόνη μου με μικρα διαλείμματα. Κατά τις έξι και μισή το απόγευμα είχα διανύσει τριάντα πέντε χιλιόμετρα και είχα μπροστά μου άλλα πέντε.

Η albergue μου, στα σύνορα Πορτογαλίας-Ισπανίας έκλεινε στις 20:00 κι αν δεν έφτανα εγκαίρως, δεν θα είχα που να μείνω. Αποφάσισα να βγω από το μονοπάτι στον αυτοκινητόδρομο και να κανω ωτοστόπ, που δεν είχα ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου. Περπατάω λίγο και κάνω σινιάλο στα αμάξια που περνάνε. Κανείς δεν σταματάει και σκέφτομαι ότι αυτό “δουλεύει” μόνο στις ταινίες. Απογοητεύομαι και συνεχίζω πεζή. Μετά από λίγη ώρα εμφανίζεται ένα βαν, του κάνω σινιάλο και σταματάει.

Δεν το πίστευα ότι η θεά τύχη μου χαμογέλασε. Πλησίασα, ήταν εργάτες οικοδομών που επέστρεφαν από τη δουλειά. Με ρωτούν τι κάνω τόσο αργά στον δρόμο (συνήθως οι προσκυνητές ξεκινούν νωρίς το πρωί και κατά τις 15:00 φτάνουν στον προορισμό τους). Τους εξηγώ τα πάντα και συμφωνούν να με πάνε στην albergue μου. Ο οδηγός μου λέει οτι δεν παίρνουν ποτέ hitchhikers, αλλά αναγνώρισαν ότι ήμουν “πελλεγκρίνα“.

Δεν φαντάζεστε πως είναι μετά από τόσα χιλιόμετρα μέσα στα δάση και στα βουνά, όταν το μόνο που σκέφτεσαι είναι να βρεις ένα ξέφωτο να κοιμηθείς, να σταματάει κάποιος να σε βοηθήσει, αξία ανεκτίμητη. Άκρως κουρασμένη, σκέφτηκα ότι αν η πρώτη μέρα μου ήταν τόσο έντονη, σίγουρα ήθελα να δω πως θα ήταν το υπόλοιπο ταξίδι!

Και κάπως έτσι, με περισσότερη ή λιγότερη περιπέτεια, πέρασαν οι πέντε μέρες. Πώς αισθάνθηκες όταν έφτασες στο Santiago;

Αν και χριστιανή ορθόδοξη, ένιωσα κατάνυξη φτάνωντας στο Santiago. Κανείς δεν πάει στο ξενοδοχείο, όλοι κατευθύνονται αμέσως στον Καθεδρικό, να ανάψουν ένα κερί, να δουν με τα μάτια τους τον προορισμό για τον οποίο κουράστηκαν τόσο πολύ. Υπάρχει μια έξαψη στον αέρα, ξεχνάς την κούραση και απλά ακολουθείς τα τελευταία βέλη.

Όταν φτάνεις, έχεις μια αίσθηση ικανοποίησης. Νιώθεις απίστευτα δυνατός, είσαι έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Next stop: Mount Everest! Ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά μετά από μια εμπειρία σαν κι αυτή κοιτάς πίσω και θαυμάζεις τα όρια που ξεπέρασες, το ζεστό κρεβάτι και τον άνετο καναπέ που άφησες σπίτι. YES I CAN, YES I DID. Είναι απλά υπέροχο, κάνεις το άλμα και προσγειώνεσαι σε έναν νέο ενδυναμωμένο εαυτό.

Έχοντας ζήει την εμπειρία, θα το ξανάκανες; Αλήθεια, πώς επιστρέφει κανείς από το Santiago, περπατώντας πάλι;

Τον επόμενο μήνα, αν μπορούσα! Έχω ήδη μιλήσει με δύο φίλους που είναι οι κατάλληλοι συνοδοιπόροι και σκεφτόμαστε του χρόνου να επιχειρήσουμε το costal route, δέκα ημέρες στις ακτες Πορτογαλίας-Ισπανίας. Άτομα που συνάντησα και είχαν κάνει αυτήν τη διαδρομή μου είπαν τα καλύτερα. Θα ήθελα να δοκιμάσω και τη γαλλική διαδρομή, η οποία ξεπερνά τα 900 χιλιόμετρα!

Όσοι έρχονται από τα γαλλικά κι ισπανικά μονοπάτια συνεχίσουν από το Santiago στη Fatima. Εγώ επέλεξα να επιστρέψω οδικώς με λεωφορειο, κάνοντας μια στάση στο Πόρτο κι άλλη μία στην Coruna! Άλλοι επιλέγουν να πάνε στη Muxia ή στη Finestre για να δουν “το τέλος του κόσμου στην Ισπανία”.

Μετά από μια τέτοια εμπειρία, κοιτάς πίσω και θαυμάζεις τα όρια που ξεπέρασες, το ζεστό κρεβάτι και τον άνετο καναπέ που άφησες σπίτι.

Για περισσότερες φωτογραφίες, νέα και προορισμούς, ακολουθείστε το

 It Girl στο Facebook