Βερολίνο, Potsdamer Platz, πίνω το κρασί μου στο lobby ενός καλού, θα έλεγε κανείς, ξενοδοχείου. Μια ασυνήθιστη εξωστρέφεια διαχέεται στο χώρο, κάτι που δεν εξυπακούεται τόσο για την πόλη όσο και για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο μέσα στο Φεβρουάριο. Γύρω μου στήνονται ζωηρά “πηγαδάκια”, παλιοί γνώριμοι συναντιούνται μετά από καιρό, παντού γέλια και φιλοφρονήσεις. Αποτελειώνω το κρασί μου και κοιτάζω βιαστικά τις σημειώσεις μου… Η ταινία μου ξεκινά σε 1ο λεπτά!
Μπορεί το στιγμιότυπο να μην θυμίζει Βερολίνο, θυμίζει, όμως, Berlinale! Για 70η φορά φέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου ήρθε να “ζεστάνει” την παγωμένη γερμανική πρωτεύουσα. Κι, εδώ που τα λέμε, φέτος δεν του έλλειπε τίποτα: 340 ταινίες, μια θεαματική έναρξη με τον Johny Depp, ένα βραβείο που καταργήθηκε λόγω… ναζιστικού παρελθόντος, μια κριτική επιτροπή με πρόεδρο τον Jeremy Irons, μια Hillary Clinton ανάμεσα στους καλεσμένους, αλλά και μια ελληνική συμμετοχή, αυτή του Digger, που έφτασε να βραβευτεί!
Όσο για μένα, τη δεύτερή μου φορά στη Berlinale, ο απολογισμός ήταν 7 ταινίες μέσα σε τρεις μέρες, αμέτρητες διαδρομές από τα σινεμά της Alexander Platz στο κέντρο Τύπου στην Potsdamer Platz, αρκετά ποτήρια κρασί μαζί με μελέτη του προγράμματος… μέχρι την επόμενη προβολή.
Αν και η φετινή Berlinale σχολιάστηκε αρνητικά για την επιλογή των ταινιών στο διαγωνιστικό τμήμα, επιλέγω να μιλήσω για τέσσερις θεωρητικά “μεγάλες” ταινίες, οι οποίες, δυστυχώς, δεν κατάφεραν να επιβεβαιώσουν τις προσδοκίες.
Μαθήματα Περσικών του Βαντίμ Πέρελμαν | Ειδικές Προβολές
H ιστορία του Ζιλ, ενός Εβραίου από το Βέλγιο που υποκρίνεται ότι είναι Ιρανός και έτσι βρίσκεται υπό την προστασία ενός ιδιόρρυθμου αξιωματικού των Ναζί που έχει για όνειρο της ζωής του να μάθει περσικά και να ανοίξει εστιατόριο στην Τεχεράνη. Μια σπουδαία ιστορία επιβίωσης που, δυστυχώς, δεν τα καταφέρνει να γίνει μια συγκλονιστική ταινία.
Στα θετικά κρατάμε το παιχνίδι ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές (Ναχουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ – “120 Χτύποι στο Λεπτό” και Λαρς Αΐντιγκερ – “High Life”), με τον Ζιλ να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Μέσω της σχέσης των δύο ηρώων, ο θεατής έχει τη δυνατότητα να δει μια απεικόνιση των Ναζί που νιώθουν ζήλια, φόβο και αγάπη, όπως κάθε άλλος άνθρωπος. Οι “κακοί” δεν είναι απλά εκτελεστικές μηχανές, αλλά ολοκληρωμένοι κινηματογραφικοί χαρακτήρες.
Πίσω από την κάμερα ο Βαντίμ Πέρελμαν, ο ουκρανικής καταγωγής σκηνοθέτης του “House of Sand and Fog”, δεν κάνει, δυχτυχώς, την υπέρβαση, με αρκετές στιγμές μελοδραματικής ολίσθησης και κλισέ.
The Intruder της Νατάλια Μέτα | Διαγωνιστικό Τμήμα
Το The Intruder παίζει με τους κανόνες μιας ταινίας είδους (και δεν είδαμε πολλές “τέτοιες” στη φετινή Berlinale). Η ταινία είναι η ιστορία της Ινές, μιας ηθοποιού μεταγλωττίσεων την οποία συναντάμε να μεταγλωττίζει ένα γιαπωνέζικο b-movie γεμάτο βία, λίγο πριν φύγει για ένα ταξίδι με το φίλο της, το οποίο, όμως, θα έχει τραγική κατάληξη.
Πίσω στη δουλειά της, οι ηχογραφήσεις της παράγουν παράξενους βόμβους που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, οι γείτονες ακούν βήματα όσο εκείνη κοιμάται και ακόμη πιο παράξενοι άνθρωποι αρχίζουν να την πλησιάζουν.
Στα θετικά κρατάμε την ενδιαφέρουσα ιδέα πίσω από το σενάριο. Η Μέτα, όμως, κινηματογραφεί την ιστορία άλλωτε σαν ένα μεταφυσικό θρίλερ κι άλλωτε σαν μια παρωδία ταινίας είδους. Το αποτέλεσμα αν και διασκεδαστικό, είναι αμήχανο και δύσκολο να το πάρει κανείς στα σοβαρά.
Το Αλάτι των Δακρύων του Φιλίπ Γκαρέλ | Διαγωνιστικό Τμήμα
Στα 71 του χρόνια ο Φιλίπ Γκαρέλ προσπαθεί να διατηρήσει πάση θυσία το γαλλικό σινεμά όπως το μάθαμε κάποτε, επιμένοντας σε μια ασπρόμαυρη ταινία.
Αγνοώντας την τεχνολογία, την ύπαρξη των κινητών τηλεφώνων, το “Αλάτι των Δακρύων” ακολουθεί τον Λικ στο ταξίδι του στο Παρίσι για να γίνει επιπλοποιός, εκεί όπου θα ερωτευτεί τη νεαρή Τζεμιλά. Στο ταξίδι του πίσω στην επαρχιακή πόλη που ζει με τον πατέρα του θα ερωτευτεί ξανά μια παλιά του αγάπη, την Ζενεβιέβ και πάλι πίσω στο Παρίσι θα ερωτευτεί την Μπέτσι, η οποία φέρνει κι έναν τρίτο άνθρωπο στη σχέση τους.
Μετά από 100 λεπτά περιπλάνησης του κεντρικού του ήρωα ανάμεσα στην ερωτική του ζωή και τον πατέρα του που ως φιγούρα που τον καθορίζει, ο Φιλίπ Γκαρέλ επιβεβαιώνει πως το σινεμά του έχει πλέον μόνο εκλάμψεις κάποιου ενδιαφέροντος, ενώ είναι προσκολλημένο στη νοσταλγία του παρελθόντος.
Όλοι οι Νεκροί των Καετάνο Γκοτάρντο και Μάρκο Ντούτρα | Διαγωνιστικό Τμήμα
Συμπαραγωγή της Βραζιλίας με τη Γαλλία, η ιστορία στη Berlinale επιστρέφει στο 1899, λίγο μετά την κατάργηση της δουλείας στην Βραζιλία και ακριβώς στο σημείο όπου το Σάο Πάολο αρχίζει να γίνεται μητρόπολή. Οι τρεις γυναίκες της οικογένειας Σοάρες αναζητούν μια νέα υπηρέτρια μετά το θάνατο της προηγούμενης, ενώ η οικογένεια Νασιμέντο που εργαζόταν για χρόνια στις φυτείες των Σοάρες έρχεται αντιμέτωπη με τις νέες κοινωνικές δομές.
Παρά τις εκλάμψεις της τρυφερότητας, της αλληγορίας και της καθαρής αλήθειας, τίποτα δεν είναι αρκετό για να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Το σύνολο πάσχει από αμήχανη θεατρικότητα και η ταινία δεν καταφέρνει να γίνει υποβλητική. Μια ιδέα που έχει νόημα να ειπωθεί, αλλά με περισσότερο ουσιαστικό τρόπο.
Berlinale 2020: Το Βερολίνο μετά την προβολή – My Blog
[…] Αναδημοσίευση από το It Girl. […]
Ταξιδεύοντας με τη… Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου!
[…] Είναι αυτός;;; Αυτός; ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ!!! ΑΥΤΟΣ!! Δεν μπορεί; Τόση ώρα κάθομαι δίπλα στη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου! […]