Τον Οκτώβρη οι νύχτες γίνονται πιο μεγάλες για να μπορέσουν να χωρέσουν στη διάρκειά τους ολόκληρες πρεμιέρες, κινηματογραφικές. Το Νοέμβρη μεγαλώνουν τόσο, ώστε να γίνουν λαμπρές και φεστιβαλικές.

Νύχτες Πρεμιέρας για πρώτη φορά τον Οκτώβριο

Με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών για ταινία έναρξης, τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας για ταινία λήξης, τα περισσότερα από τα μεγάλα βραβεία των δύο φεστιβάλ, μια ρετροσπεκτίβα Ακίρα Κουροσάβα, ένα φανταστικό αφιέρωμα στα βρετανικά ‘80s και το midnight τμήμα να επιστρέφει ολοζώντανο και ορεξάτο, η αλήθεια είναι πως οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας δεν έχουν και πολλά κενά.

Μαζί με όλα τα παραπάνω, ας συνυπολογίσουμε και την προβολή του παλαιστινιακού ντοκιμαντέρ Καμιά Άλλη Γη που βραβεύτηκε στο Βερολίνο (οδηγώντας σε στιγμές μεγάλης έντασης για την τοπική πολιτική σκηνή), του τρομερά σημαντικού φιλμ Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς του Μοχάμαντ Ρασούλοφ (ο οποίος απέδρασε από το Ιράν για να παραμείνει ελεύθερος), αλλά και του αδιαπραγμάτευτου φιλμικού event που είναι το Megalopolis του Φράνσις Φορντ Κόπολα, που θα παιχτεί σε μια ειδική προβολή στη Στέγη, στο πλαίσιο του φεστιβάλ.

Ταινία έναρξης και λήξης αντίστοιχα, τα φιλμ δύο αγαπημένων σκηνοθετών των οποίων οι ταινίες προβάλλονται σταθερά εδώ και χρόνια στις Νύχτες Πρεμιέρας: Σον Μπέικερ και Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Ο Νοέμβρης είναι φεστιβάλ

Τo 65o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης άνοιξε με χολιγουντιανή λάμψη και τη «Μaria» του Πάμπλο Λαρέιν και έκλεισε με το ντοκιμαντέρ «The End» του Τζόσουα Οπενχάιμερ, αλλά και με την είδηση του θανάτου του πρώην δημάρχου και προέδρου του, Γιάννη Μπουτάρη.

Φέτος, η ειλικρίνεια, η αμεσότητα και η οικονομία χαρακτήριζαν τις περισσότερες ταινίες. Ηταν μια αίσθηση πως τα θέματα, είτε αφορούν τις σχέσεις (οικογενειακές, προσωπικές, κοινωνικές), είτε προβλήματα (μετανάστευση, περιβάλλον), είτε τα ανθρώπινα πάθη (πύκνωσαν οι φόνοι), είναι εξαιρετικά κρίσιμα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, για φλυαρία ή καλλωπισμό. Ρεαλιστική ήταν η καταγραφή ακόμη και στη φαντασιακή διαφυγή, στο όνειρο ή στην παραίσθηση. Η σκηνοθετική ματιά είναι στιβαρή, αφτιασίδωτη, δυναμική.

Οι πόλεμοι, στη Γάζα και στην Ουκρανία δεν αφήνουν τον κόσμο ανεπηρέαστο, ούτε γύρω μας ούτε μέσα μας. Η γη μοιάζει όλο και πιο άγνωστη. Οι (βραβευμένοι) πρωταγωνιστές στο «To a land unknown» του Μάχντι Φλάιφελ, που είναι δύο ξαδέλφια από την Παλαιστίνη εγκλωβισμένα στην Αθήνα, στην αβεβαιότητα και στην εξαθλίωση, ενισχύουν την πραγματικότητα ενός κόσμου ο οποίος μοιάζει να μην τους συμπεριλαμβάνει. Μέλη –και αυτοί– ενός περιθωρίου που ολοένα μεγαλώνει και δεν κρύβεται.

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός και Ματ Ντίλον βραβεύθηκαν με τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο και παρουσίασαν τις καινούργιες δουλείες τους: Φάινς και Μπινός την ομηρική «Επιστροφή», όπου υποδύονται τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη, ενώ ο Ντίλον την ταινία «Την έλεγαν Μαρία», όπου εκείνος ερμηνεύει τον Μάρλον Μπράντο. Θετική εντύπωση έκανε επίσης η φετινή σοδειά των Ελλήνων δημιουργών. Φιλμ, όπως το σφιχτοδεμένο «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου, το τρυφερό «Κιούκα, πριν το τέλος του καλοκαιριού» του Κωστή Χαραμουντάνη, η εύστοχη «Ριβιέρα» του Ορφέα Περετζή και άλλες αποδεικνύουν ότι η εγχώρια παραγωγή στέκεται σε αρκετά υψηλό επίπεδο.

Δεν έχει κανείς την ευκαιρία κάθε μέρα να δει από κοντά σταρ του βεληνεκούς του Ρέιφ Φάινς, της Ζιλιέτ Μπινός ή του Ματ Ντίλον.